Hoe ik leerde dat kwetsbaarheid mag

Toen mijn relatie eindigde, heb ik me lang heel goed gevoeld. Zolang ik maar bleef doorgaan. Hoe meer werken, hoe beter. Al mijn vrije tijd zonder kinderen (met kinderen trouwens ook) plande ik vol. Het was natuurlijk een vlucht voor mijn verdriet en mijn boosheid. Dat weet ik nu, toen wist ik niet beter. Het hielp, daar ging het om.

Schouders eronder en doorgaan

Het ging goed tot ruim een jaar na de breuk. Daarna was ik regelmatig ziek. Toch ging ik maar door. Nu met het zoeken naar manieren om weer gezond te worden. Ik liep ze allemaal af: de huisarts, het ziekenhuis, een psycholoog en allerlei (soms heel) alternatieve genezers.

Zo kwam ik ook bij de workshop ‘De kunst van het voelen’ terecht, een workshop op haptonomische basis. Een workshop om weer in contact te komen met je lijf. Dat lukte zeker. Al bij de eerste oefening was het raak. Ik lag op de grond en vier anderen hielden een arm en een been vast en bewogen die zoals ze wilden. Een hele rare gewaarwording. Ik probeerde te ontspannen, maar vond dat heel lastig. Toen een van hen mijn been liet vallen, verstijfde ik volledig.

Een mes in mijn rug

De haptonoom vertelde dat dat te maken heeft met vertrouwen. Hij had gelijk. Door alles wat er was gebeurd in en na mijn relatie, was mijn vertrouwen laag. Ik had het gevoel dat mijn ex een mes in mijn rug had gestoken, en het zo nu en dan ook nog eens ronddraaide. Ik wilde wel vertrouwen, maar het was broos. Dat bleek wel uit deze oefening. Mijn been viel maar een klein stukje, maar mijn vertrouwen was weg.

Een van de andere oefeningen maakte nog veel meer bij me los. Ik zat op een stoel, op een mat. Een andere deelneemster had haar handen onder mijn voeten terwijl ik achteroverleunde op twee poten van mijn stoel. Het doel was om balans te vinden ofzo, dat weet ik eigenlijk niet meer door wat er verder gebeurde.

Ik schaamde me dood

We wiebelden wat samen en steeds als ik bijna achteroverviel, hield ze me tegen door mijn voeten vast te grijpen. Zo zaten we een tijdje en het lukte steeds beter onze balans te vinden. Op het moment dat ik me echt ontspande en op haar vertrouwde, deed ze iets waardoor ik achteroverviel. Ik schrok enorm, barstte in huilen uit en wilde gelijk opspringen. Weg van haar, weg van al die anderen.

De haptonoom zei me te blijven liggen. Ik moest blijven huilen en toen ik daarna lag na te schokken, moest ik dat blijven doen. Dat wilde ik helemaal niet. Ik schaamde me dood. Al die mensen stonden naar me te kijken. Ik hield de les op. Ik moest me niet aanstellen. Allerlei gedachten en verwijten schoten door mijn hoofd.

Het was nog erger dan de val

Op mijn vraag wat ik dacht toen ik viel, durfde ik niet veel te zeggen. Ik durfde de gedachte ‘Stomme trut, net nu ik je vertrouw, laat je me vallen!’ niet uit te spreken. Maar dat was wel wat er door me heen flitste. Het voelde als verraad. Dat was nog erger dan de val zelf.

Ik denk dat ik minstens een kwartier heb liggen huilen en schokken. Ik was kapot, maar voelde me ook vele kilo’s lichter. De anderen zeiden dat ze dat het mooiste moment van de workshop vonden. De overgave van mijn kant, de getoonde kwetsbaarheid. Vooral hoeveel zachter ik eruitzag.

Wat een effect

Alhoewel ik het zelf vreselijk had gevonden, merkte ik dat het ook goed was. Dat voelen mag. Dat huilen mag. De kwetsbaarheid mag. Dat dat allemaal juist sterk maakt, niet zwak. Het verbindt. Nu ik bekend ben met narcisme begrijp ik helemaal waar dat geschonden vertrouwen vandaan komt. Ook waarom ik de gedachte niet uitsprak. Ik zou er toch zelf de schuld van hebben gekregen of een boze tirade.

Ook begrijp ik nu waarom de haptonoom wilde dat ik bleef huilen en bleef naschokken. Had ik dat niet gedaan, dan had ik dit trauma zich bij de rest van de niet verwerkte gevoelens opgeslagen in mijn lijf. Nu kon ik loslaten. En veel meer dan alleen het effect van de oefening.

Weer leren vertrouwen

De workshop opende me niet alleen de ogen naar het belang van mijn gevoelens voelen, het was ook het startpunt om mijn vertrouwen weer op te bouwen. Niet direct in anderen, maar eerst en vooral in mijzelf. Als basis om weer in anderen te kunnen vertrouwen.

Wil jij praten over hoe jij (weer) kunt voelen of over het opbouwen van je vertrouwen? Ik nodig je van harte uit voor een focussessie. Klik hier om hem aan te vragen.