Waarom vlucht ik weg na een ongemakkelijke situatie?

Tijdens een yogales deed ik een oefening verkeerd. Ik had mijn ogen dicht en merkte pas dat er wat was toen de docente stilviel en er werd gelachen. Ik keek om mee heen en had door wat er gebeurde. Ik stamelde iets over ogen dicht en voelde me helemaal niet prettig. “Dit is niets”, zei mijn hoofd, maar ik voelde het heel anders.

Als een haas er vandoor

Ik voelde me stom dat ik het fout deed. Ik voelde me stom over hoe ik reageerde. Het bleef een tijdje malen in mijn hoofd. Gelukkig ebde het weg toen ik me weer concentreerde op de oefeningen. Ik was wel heel gespitst op het niet meer maken van fouten. Gelukkig ging ook dat gevoel weg en kon ik weer genieten van de les.

Als ik eerlijk ben, had ik eigenlijk gelijk willen weglopen om niet meer terug te komen. Die gedachte bleef een tijdje bij me hangen. Ben ik een wegloper, een vluchter? Zo ja, waarom? Ik dacht aan andere situaties waarin dit gebeurde. Situaties waar iemand iets zei of deed waardoor ik me ongemakkelijk voelde en daardoor weg bleef. Uiteraard nadat ik vele legitieme redenen had bedacht.

Ik liet het zelf toe notabene

Zo overkwam me dat met pilates. De docente zei steeds dat ik mijn buikspieren strakker aan moest spannen, dat ik het niet goed deed. Ze wilde aan de groep uitleggen waarom en vroeg of ik het niet erg vond als ze dat via mij liet zien. “Nee, hoor.” Maar naderhand voelde het wel degelijk als een ‘Ja, ik vind het wel erg!’ Het gaf me een rotgevoel. Ik ben niet meer gegaan.

Het gebeurde ook met een proefles Biodanza. Een van de mannen raakte, geen idee meer waarom, mijn buik even aan tijdens het praatje naderhand. “Dat vind je toch niet erg?” vroeg hij. “Nee, hoor.” Naderhand bleek dat toch een ‘Ja, blijf gewoon van mijn buik af!’ Hij ging over mijn grenzen heen en ik net zo goed. Ik weet niet wat vervelender voelde. De les daarop ben ik niet gegaan. Uiteraard weer met allemaal legitieme redenen.

Waarom dan toch?

Terugkijkend waren dit momenten waarop ik iemand over mijn grenzen liet gaan, gevraagd of niet. Waarom laat ik dat toe? Ik wil duidelijk de persoon in kwestie niet voor het hoofd stoten, maar waarom doe ik het wel bij mezelf?

De volgende vraag die opkwam, was waarom ik dan wegblijf. Ik realiseer me dat ik vlucht uit angst dat het nog een keer gebeurt. Het zijn mijn primitieve hersenen die het overnemen. Vechten, vluchten of bevriezen. Tijdens het moment bevries ik, zowel als ik een fout maak als dat iemand over mijn grenzen gaat. Naderhand vlucht ik. Dat zijn mijn beschermingsmechanismen.

Ik koos voor schijnveiligheid

Die beschermingsmechanismen heb ik vooral ontwikkeld in de relatie met ‘mijn’ narcisten. Fouten maken mocht niet en vechten – in de vorm van een gesprek aangaan, feedback geven – al helemaal niet. Ik werd overruled en voor ik het wist, had ik het gedaan. Of ik kreeg boosheid over me heen of juist ijzige stilte. Ik hield me dus liever stil en/of trok me terug in mezelf dan dat ik mijn grens trok. Bevriezen of vluchten dus. Dat werd mijn bescherming en is een patroon geworden.

In alle drie de voorbeelden laat ik dit patroon (deels) zien. Nu ik er langer over nadenk voel ik dat het te gek voor woorden is. Door een klein voorval is het opeens niet leuk meer, wordt het door de angst voor herhaling onderuitgehaald. Maakt de angst het veel groter dan het is. Terwijl ik daardoor het veel grotere deel dat wel plezier geeft mis. Dat is zo zonde.

Feal the fear and do it anyway

Nu ik me bewust ben van dit patroon, voel ik dat de angst ongegrond is. Ik kan en mag grenzen stellen. Ik mag daar ook in falen. Oefening baart kunst. Dat geeft me lucht, ik krijg er weer zin in. Niet langer vluchten of bevriezen, maar vechten in de vorm van doen, falen, leren, doen, falen, leren, doen, doen etc.

Wil jij ook gaan voor meer plezier?

Wil jij bewust worden van jouw beschermingsmechanieken, jouw patronen, of ze nu ontstaan zijn in je jeugd of vanuit narcistisch misbruik? Wil jij je leven weer ten volle leven? Ik nodig je van harte uit voor een focussessie. Klik hier om hem aan te vragen.

0 antwoorden

Plaats een Reactie

Meepraten?
Draag gerust bij!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *