‘Ik waarschuw je. Ga niet over narcisme lezen, want daar word je niet blij van!” zei een vriend die me vertelde over zijn relatie met een vrouwelijke narcist. Zijn verhaal deed mijn mond open vallen. ‘Dat is het!’ Natuurlijk ging ik erover lezen, ik wilde narcisme wél leren kennen. Gelukkig wel. Er werd me zoveel duidelijk. Wat een herkenning. Wat een erkenning.
Wat een erkenning
Narcisme leren kennen was het goed. Het was fijn om eindelijk te weten waar ik mee te maken heb gehad in mijn relaties. Dat het helemaal niet raar was dat ik na al die jaren nog steeds niet hersteld was. Lichamelijk niet, en ook emotioneel niet. Dat dat normaal is na narcistisch misbruik. Wat een erkenning. Ik was niet gek en het was ook helemaal niet verwonderlijk dat ik mezelf zo was kwijtgeraakt. Ik was leeg, klein geworden, maar bleef gewoon doorgaan alsof er niets aan de hand was.
Ik werkte nog harder, propte mijn tijd zonder mijn kinderen helemaal vol en lette helemaal niet op wat mijn gevoelens me wilden vertellen. Terwijl mijn lichaam steeds harder ging roepen. De klachten die ik al jaren had werden steeds erger. Ik weet nu dat het een vlucht was. Alles om mijn pijn, mijn verdriet, mijn boosheid maar niet te hoeven voelen. Ik stopte het weg. Ook omdat ik totaal niet wist hoe het moest: voelen.
Voor mijn gevoelens op de loop
Mijn leven speelde zich af in mijn hoofd. Dat is wat narcistisch misbruik met je doet. Ik overdacht alles, rationaliseerde het. Dat gaf een misplaatst gevoel van controle, want het bracht me niet dichter bij mezelf. Mijn lichaamsklachten gingen er niet van over. Niet dat ik daar niet alles voor deed. Ik bezocht een huisarts, twee chirurgen, een homeopaat, een psycholoog, healers, slikte een berg pillen en medicijnen. Mijn symptomen werden wel minder, maar de onderliggende oorzaak werd niet weggenomen.
Tot een haptonoom me leerde dat ik naar mijn lichaam, mijn gevoelens moest gaan luisteren. Ik hoor haar nog zeggen: “Ik zie een mooie vrouw die het goed voor elkaar heeft. Die goed kan vertellen wat er is. Maar je lichaam, dat vertelt een heel ander verhaal!” Het leek wel alsof ze daarmee mijn lichaam toestemming gaf te mogen voelen. Ik was nog geen tien minuten binnen en heb gehuild, gehuild. Vanuit mijn tenen. Eindelijk kon ik gehoor geven aan wat er al zoveel jaren onder de oppervlakte borrelde.
Een tsunami aan gevoelens
“Als je behoefte voelt om te huilen, doe dat dan. Luister naar je lijf, ga niet denken waarom je huilt. Dan ga je weer weg uit je lijf. Laat de huilbui er zijn. Doe wat het gevoel van je vraagt: huil, wees boos, wees blij. Doe het, voel het!” Haar woorden waren echt een openbaring. Dit veroorzaakte echt een dijkdoorbraak.
Eenmaal door het verdriet heen, kwam ook de onderliggende en al jaren sluimerende woede los. Dat effect had narcisme leren kennen ook. Wat werd ik boos op hen, zelfs na al die jaren. Als ik er op dat moment een was tegengekomen, had ik hem geslagen. Maar ik was nog veel bozer op mezelf. Hoe heb ik me dit aan laten doen? Zoveel jaren? Twee keer? Wat heb ik mijn kinderen aangedaan? Schuld- en schaamtegevoelens overspoelden me. Ik dreigde een diep dal in te tuimelen.
De ommekeer
Wat ben ik dankbaar dat ik inmiddels wel kan voelen, dat ik dit alles kon en durfde te omarmen. Het was niet makkelijk, het was zwaar, maar wat gaf het een opluchting. Er vielen bakstenen van me af. Ik voelde het, ik wist het; vanaf dit moment kan ik écht verder met mijn leven. Het gaf me ook de kracht en de moed om naar buiten te komen met mijn verhaal. Om te blijven staan in alle reacties die ik over me heen kreeg.
Juist door het delen, anderen narcisme leren kennen, heelde ik verder en help ik anderen met helen. Ik heb de overstap gemaakt van posttraumatische stress naar posttraumatische groei. Dat wil niet zeggen dat ik niet mijn momenten, mijn rotdagen heb, maar het betekent wel dat ik er niet meer in blijf hangen. Ik weet dat dit bij het leven hoort. Ik voel het, omarm het en ga verder met mijn leven. Dit gun ik jou ook zo. De stap maken naar het licht, vanuit het zwart waar de narcist je in gedwongen heeft.
Van het donker naar het licht
Wil jij ook in jouw licht gaan staan? Ik begeleid je daar graag bij en nodig je van harte uit een focussessie met me in te plannen. Dan spreken we elkaar binnenkort.
Wil je reageren op dit blog? Fijn, je bent van harte welkom. Weet wel dat dit blog openbaar staat en je reactie ook. Je kunt ook anoniem reageren. Je naam en mailadres worden nooit zichtbaar gemaakt.
https://pixabay.com/nl/photos/spanning-angst-depressie-ongelukkig-2902537/ 
https://pixabay.com/nl/photos/fantasie-surrealistisch-masker-muur-2506830/ 
https://pixabay.com/nl/photos/voeten-schoenen-vrouw-schoenen-2908948/ 
https://pixabay.com/nl/photos/hart-vorm-liefde-romance-3976592/ 
https://pixabay.com/nl/photos/lichten-kerstmis-armaturen-s-nachts-1088141/ 
https://pixabay.com/nl/photos/opgewonden-persoon-vrolijk-jong-3126449/
https://pixabay.com/nl/photos/paar-romance-liefde-kus-3064048/
Ik moet huilen doordat ik dit lees. Ik herken het en doet er niet meer toe dat veel mensen in mijn omgeving het er niet mee eens zijn als ik de term narcisme gebruik om mijn man te beschrijven. Ik ben weggegaan en heb een scheiding aangevraagd.Het zal niet makkelijk zijn, maar ik ga hier beter uitkomen.
Beste Madelief, ik wil je niet aan het huilen maken, maar het geeft wel je besef aan. Dat je je bewust bent van waar je mee te maken hebt. Zelfs zo bewust dat je ervoor gekozen hebt weg te gaan. Een moedige stap. Als je hulp zoekt, je bent altijd welkom.
Na jaren de definitieve stap gezet. De leugens en manipulatie blijven. De twijfel aan mezelf. Het onbegrip… de leugens zelfs zwart op wit te bewijzen blijven doorgaan in het traject. Zelfs advocaat wordt belogen. Als ik bovenstaand lees herken ik zoveel en wordt ik emotioneel. Ga ik het redden?
Dank voor je reactie, Monique. Uit ervaring weet ik dat je het gaat redden, maar daar hulp bij nodig hebt. Van familie, vrienden, een professional. Ik help je graag. Wil je weten wat ik voor je kan betekenen, plan dan een focussessie met me in via deze link. Je bent van harte welkom. Warme groet, Willy
Ik was sinds begin 2005 bekend geraakt met Narcisme via info op het net, na een relatie met een, naar toen pas bleek, zeer narcistische vrouw. Die relatie werd door haar eind 2003 op zeer pijnlijke wijze beëindigd (met een mail op de dag van de begrafenis van mijn moeder).
Ik ben in 2004 door een mentale/fysieke hel gegaan. Bijna totaal in de war, heftige PTSS symptomen, paniekaanvallen, maanden antidepressiva geslikt. Baan kwijt (was al jaren psychiatrisch verpleegkundige nota bene), huis kwijt, sommige vrienden en veel kennissen kwijt. Eind 2004 kwam daar een zwaar auto-ongeluk bij met vele botbreuken en volledige WAO. Gelukkig kwam ik begin 2005 Kathy Krajco tegen op het net (zoek maar eens op). Zij was mijn redding toen, de schat. Toen begreep ik pas wat er gebeurt was en met wat ik te maken had gehad. Heb toen een herkeuring aangevraagd en al mijn krachten weer verzameld en als een speer alles weer opgebouwd vanuit bijna niets. Toen ik lichamelijk hersteld was van dat ongeluk ging ik op therapeutische basis weer een paar dagen per week aan de gang in de psychiatrie.
Na 2 maanden kreeg ik een vast contract aangeboden zonder proeftijd. Mijn inzet van die 2 maanden therapeutisch werken daarvoor, hadden kennelijk indruk gemaakt. Ik leefde toen nog steeds op een kleine, dure kamer bij een particulier. Augustus 2005 kreeg ik ‘zomaar’ totaal onverwacht de mogelijkheid om een mooi 4 kamer appartement te kopen tegen heel gunstige voorwaarden. Ik ben er toen bijna puur op intuïtie op ingegaan. In september 2005 zat ik ineens in een prachtig, zonnig, ruim appartement met een leuke, redelijk betaalde vaste baan. Dit ‘herstel’ had mij dus ruim 1 1/2 jaar gekost. Eind 2005 ging ik 6 weken naar India. Ik hield altijd al van reizen maar was dit kwijtgeraakt.
Ook mijn gitaarspelen pakte ik weer op. Ik hervond mijzelf ten dele. Want er was wel veel gebeurt. Ik ging evalueren wie er wel- niet geweest waren voor mij in deze erg moeilijke tijd. Ik zag daardoor, dat het met veel mensen/vrienden/familie al heel lang eenrichtingsverkeer was geweest. Ik verbrak geen contacten maar nam naar die mensen een flinke stap terug in initiatief nemen tot contact. Iets wat mij erg moeilijk viel, want ik mistte ze vaak zo. Ik was altijd zo gewend even te bellen, langs te gaan of een kaartje te sturen, dat ik tot die tijd totaal niet door had, dat er vanuit hun eigenlijk nooit en initiatief kwam. Zelfs niet als ik het heel moeilijk had dus.
Ik stopte alleen met aandacht geven aan ze, zonder discussie aan te gaan. Gewoon wachten wat er komt. Van de meesten dus niets meer. Vooral van mijn familie. Kreeg wel een aantal zeer vervelende reacties van ze. Ik was kennelijk uit mijn rol gestapt? Ik heb al ruim 10 jaar geen contact meer met mijn familie.
Toen ik begin 2006 weer goed op de been was, kwamen ook weer de (‘narcistische’ vrouwen) als vliegen op mij af. De een na de ander en soms wel 3 tegelijk. Ik hield ze allemaal op gepaste emotionele afstand, al kon ik de openlijke seksuele verleidingen niet altijd weerstaan. Ik dacht dat ik mijn lesje wel geleerd had met love-bombing en manipulatie van narcistische vrouwen. Totdat er een dame langskwam die op een heel directe- maar ook zeer indirecte wijze liet blijken, dat ze geïnteresseerd was in mij. Ze zette gewoon een biertje voor mijn neus in een kroeg en zei; ‘die krijg je van mij’ en liep toen weer weg. Ik was een beetje verward. Toen ze wegliep, zag ik wel dat ze erg mooi gevormd was maar liet het los en vergat het incident. 2 weken later komt deze vrouw uit het niets weer naar me toe in dezelfde kroeg en zet weer een biertje voor mijn neus en loopt weer weg. Nu werd ik toch nieuwsgierig waarom ze dat deed en ging haar opzoeken om te vragen waarom ze dat deed. Ze was niet te vinden, vertrokken. Ik vergat ook dit incident weer. Een week later staat ze weer in die kroeg. Ik zie haar wel maar heb geen klik naar haar, niets, alleen dat ze wel erg mooi gevormd is. 3 weken later krijg ik een mooie kaart van haar. Ze heeft via via mijn adres gevonden en wil graag een afspraak maken.. Ik ging er op in. Dit werd dus mijn volgende ‘narcist’. Ik dacht dat ik intussen sterk genoeg was om alles en iedereen te handelen. Wat een vergissing. 7 jaar later kwam pas de aap echt uit de mouw toen ik het heel moeilijk kreeg op mijn werk in de psychiatrie door ernstige bedreigingen en in behandeling moest voor PTSS. Toen pas begon de directe devaluatie van haar met beledigingen en haar ‘silent treatment’.
In de therapie kwamen herinneringen aan mijn jeugd naar boven die zeer heftig waren. Ik heb ze nog met haar gedeeld maar kreeg geen invoelende reactie, integendeel. Ik heb toen de relatie verbroken. Sindsdien zit ik in ‘niemandsland’. Weet zo’n beetje alles over ‘Narcisme’ en wat je zou moeten doen en dat probeer ik ook nog steeds. Maar vind geen aansluiting meer en heb er ook nauwelijks nog energie voor om dat te proberen. Iedereen roept maar; je moet eerst van jezelf houden. Ik vind dat erg makkelijk gezegd. Dat is juist de makke van heel veel mensen. Ik heb geen hekel aan mijzelf, ik hou ook niet van mijzelf, iets er tussenin. Dat houden van jezelf is eigenlijk zo typisch narcistisch en zo van deze tijd. Het verpest zoveel. Je hoeft niet van jezelf te houden om misbruik/mishandeling te tolereren. Dat staat er los van. Al heb je nog zo’n minderwaardigheidscomplex, misbruik/mishandeling is nooit acceptabel. Je hebt dan steun en liefde van anderen nodig om er doorheen te komen. Het veel voorkomende advies om van jezelf te gaan houden is feitelijk vaak een dooddoener. Het vechten alleen al is een teken, dat je van jezelf ‘houd’. Het probleem is juist vaak dat mensen waarvan je dat zou willen en verwachten die liefde totaal niet geven.
Ook heel veel therapeuten kaatsen op deze manier de bal terug naar de ‘patiënt’. Eigenlijk zeggen ze; ‘mensen houden niet van je, omdat je niet genoeg van jezelf houd’.’ Ga nou maar eerst eens leren van ‘jezelf te houden’, alsof dat een voorwaarde is voor liefde en respect van anderen. Op deze manier cultiveer je juist narcisme. Mensen leren, dat ze goed zijn zoals ze zijn in de basis, dat niemand echt ‘speciaal’ is, dat de ene dit kan en de ander dat en dat daarom de maatschappij werkt. Dat eigenliefde geen zin heeft. Dat alle liefde die je voor jezelf kunt voelen feitelijk compleet afhankelijk is van de waardering en liefde die je krijgt van anderen. Narcisten leven op een eenzaam eiland waar zij koning of koningin zijn. Daar wil verder niemand wonen.
Bij mij kwam de echte klap pas begin 2013 tijdens die trauma-therapie. Toen pas kwamen de ernstige, verdrongen mishandelingen van mijn moeder tot bewustzijn. De suïcide van mijn vader toen en alles daaromheen. De hele dynamiek van ons zieke gezin. Ik weet het nu allemaal en iedereen is inmiddels weg sinds ik de klok ging luiden. Ik moest weer opnieuw beginnen maar weet niet meer goed hoe. Ben net 61 geworden. Mijn basis staat nog qua inkomen en prettig huis. Daar ben ik vaak erg dankbaar voor. En kan nog erg genieten van de duifjes op mijn balkon die zo gewiekst om eten komen bedelen. Maar de eenzaamheid is vaak erg moeilijk. Van ‘mijzelf houden’ is echt geen troost. Ik ben nu eenmaal geen ‘Narcissus’. Ik heb liefde van anderen nodig net als iedereen.
Dank je wel voor het delen van je verhaal, Ge, voor je openheid. Daar help je anderen mee. Ik deel graag mijn visie met je. Zelfliefde is voor mij dat je zorgt dat je het goed hebt met jezelf, dat je keuzes maakt waar je zelf achter staat en niet omdat je dat voor iemand anders doet of vanuit een bepaalde angst, bijvoorbeeld om niet aardig gevonden te worden. Je kiest bewust, juist omdat je van jezelf houdt. Dan heb je de liefde van anderen niet nodig, je bent er niet afhankelijk van, maar het voelt wel goed als deze er is. We zijn per slot van rekening gemaakt voor verbondenheid. Maar niet voor afhankelijkheid. Jij voelt je goed bij jezelf, de ander ook en dan vul je elkaar aan in liefde. Warme groet, Willy