De gedachte “Hoe heb ik me het laten aandoen, waarom ben ik niet eerder weggegaan?” gaf me een enorm schuldgevoel na mijn narcistische relatie. Het heeft me jaren lang onbewust heel boos op mezelf laten zijn. Boos omdat ik wel voelde dat het niet goed zat, maar toch steeds bleef. Boos om mijn zwakheid. Het getuigde van weinig zelfrespect, vond ik.
We versterken zelf het schuldgevoel
Deze gedachten hoor ik zo goed als van al mijn cliënten. Op deze manier halen we ons zelf, als slachtoffer van een narcist, nog verder naar beneden. Dat deed hij of zij al en nu hij of zij uit beeld is, doen we het zelf nog eens dunnetjes over. We zitten vol met saboterende gedachten, waaronder deze. Een paar andere zijn “Ik houd nog zoveel van hem of haar”, “Als ik beter mijn best had gedaan, dan … ” of “Met zijn of haar nieuwe partner gaat het veel beter, zie je wel dat het aan mij ligt”. Zo kan ik nog wel even door gaan.
STOP. Deze gedachten houden je tegen, verlammen je, kunnen je ziek maken. Houd er mee op dat te denken. Je hebt het niet aan jezelf te danken. Alle verantwoordelijkheid ligt bij de narcist. Je hebt te maken gehad met een meesterbedrieger, met iemand die jou van het begin van de relatie af aan een rad voor ogen heeft gedraaid. Die jou het gevoel gaf de partner van je de dromen te hebben gevonden.
Je kon er de vinger niet op leggen
Misschien voelde je wel aan dat er iets niet klopte, maar ja, aan iedereen is wel iets op te merken en iedere relatie heeft wel wat. En als je het echt niet meer zag zitten en weg dreigde te gaan, werd hij of zij weer die attente, liefdevolle partner. Je kreeg weer hoop dat het weer zo zou worden als in het begin. Even was dat ook zo, tot het kleineren, het manipuleren, weer begon. Het liegen, bedriegen, de kritiek. Deze afwisseling herhaalde zich steeds weer.
Het hele spel van aantrekken en afstoten zorgt er voor dat je steeds verder van jezelf komt te staan. Dat je steeds minder energie krijgt om er nog tegen in te gaan. Het zorgt er voor dat je vreselijk je best gaat doen om aan hem of haar tegemoet te komen, in de hoop dat het weer wordt zoals toen. Je raakt als het ware verslaafd aan dat idee, aan hem of haar. Zoals de narcist verslaafd is aan jou, aan jouw energie. Je wordt over en weer afhankelijk van elkaar.
Over en weer afhankelijk
Daarom heb je het je laten aan doen. Daarom ben je niet eerder weggegaan dan het moment waarop je dat kon. Een cliënt zei het heel mooi: “Ik wist wel dat ik weg moet, maar er was geen uitgang”. Dat laat het machteloze, het uitzichtloze van de situatie zo goed zien. En dan voel je je nog schuldig ook dat je bent gebleven. Ik wil je vragen dit eens om te keren en niet te kijken naar te lang zijn gebleven, maar naar het feit dat je weg bent gegaan.
Dat getuigt van je kracht, van karakter, van zelfrespect. Dat is iets waar je heel trots op mag zijn. Ik ben er zelf ook van overtuigd dat je bent weg gegaan op het moment dat het voor jou het moment was om te gaan. Je gaat niet weg omdat iemand je ergens op wijst, bijvoorbeeld dat je partner wellicht een narcist is. Je gaat niet weg omdat anderen vinden dat je dat moet doen. Je gaat als jij er klaar voor bent. Of, in het ergste geval, om je vege lijf te redden.
Trots als een pauw
“Ik ben er trots op dat ik ben weggegaan, dat ik voor mezelf heb gekozen!” Hoe voelt die zin? Die geeft kracht, die geeft opening om op verder te bouwen. Want dat mag je zijn: trots op jezelf. Of je nu na 2, 10 of 30 jaar bent weggegaan, dat maakt helemaal niet uit. Je bent gegaan, en daar gaat het om.
Een andere manier om er naar te kijken – dat geldt voor veel meer gedachten – is door er even afstand van te nemen zodat je kunt ervaren of die gedachte wel zo logisch is. Dat kun je doen door je voor te stellen dat je vriendin dit mee heeft gemaakt, dat zij dit denkt. Wat zou jij tegen haar zeggen? Welk inzicht geeft dit je? Zeg dit dan ook eens tegen jezelf. Voel wat het met je doet.
Het proces versnellen na je narcistische relatie
Door zelf te herstellen, te ontdekken wie je bent en waar je voor staat, door te leren hoe je op een gezonde manier met je gevoelens om kunt gaan, verdwijnen deze gedachten en gevoelens. Hoef je geen schuldgevoel meer te hebben na je naristische relatie. Valt dit je zwaar en wil je praten met me? Ik spreek je graag in een gratis oriënterende en vrijblijvende focussessie.
Wil je reageren op dit blog? Graag. Weet dat het openbaar staat en je antwoord ook. Je kunt altijd anoniem reageren. Je gegevens worden nooit bekend gemaakt.
Het is erg knap als je weg durft te gaan bij een narcist. Dat getuigd van veel lef en daar kan je trots op zijn.
Dat klopt helemaal, dat zeg ik ook altijd. Dank je wel voor je reactie en je mooie woorden.
Ben ook weg.maar de kinderen.zijn nog bij hem.komen wel richting mij op.maar daar dat is hun thuis.bijna 18 jaar.
Dank je wel voor je reactie, Desiree. De stap om weg te gaan is moedig, maar heeft inderdaad soms het gevolg dat je kinderen dan niet (volledig) bij je wonen. Je schrijft dat ze wel richting jou komen, ik hoop dat je ze vaak en regelmatig ziet en dat je een beetje met deze situatie om kan gaan.
Warme groet, Willy
Voel me zwak , wou dat ik zo sterk was na de zoveelste stilte behandeling hoop ik dat hij terugkomt terwijl ik hem op leugens heb betrapt
Beste Sabina,
ik kan me voorstellen dat je dat zo voelt. Ik kan bijna met zekerheid zeggen dat het dat niet is, al ken ik je verhaal niet. Ik vergelijk het voor nu met de verhalen die ik hoor van andere vrouwen. Ook zij voelden zich zwak, of schuldig, of waren boos op zichzelf vanwege hun hoop. Of omdat ze toch bij hem bleven, of keer op keer weer terug gingen.
Juist door de manier van doen van de narcist, raak je in de war. Je raakt als het ware verslaafd aan hem, zelfs als hij hele vervelende dingen gedaan of gezegd heeft. Ik heb daar een artikel over geschreven en raad je aan het te lezen. Klik hier om er naar toe te gaan.
Heel veel sterkte met sterk staan.
Warme groet, Willy
Zo herkenbaar, onze dochter is precies hetzelfde overkomen wat ik in je verhaal lees, ze is een half jaar geleden zo sterk geweest om met haar kinderen weg te gaan. Drie maanden zijn ze bij ons in huis geweest. We hebben zelf alles van dichtbij meegemaakt. Sinds oktober j. L. Verblijft ze in een chalet in de buurt. Hij gaat maar door. Stalkng, bedreiging, gesstelijke en lichamelijke mishandeling. Alle hulpinstanties zijn ingeschakeld, maar hebben niet in de gaten met wat voor persoon ze te maken hebben. Tijdens gesprekken bij deze hulpverleners gedraagt hij zich normaal, hij windt ze allemaal op zijn vingers. Hij krijgt onder begeleiding contact met zijn kind van 3 jaar. Haar gebruikt ie enkel als pion om onze dochter kapot te maken. Hij geeft helemaal niets om haar, betaald geen alimentatie en nu willen ze onder de noemer respectvol ouderschap een structurele omgang gaan regelen. Dat arme kind zal dan beschadigd worden voor het leven. Nee, je mag niet roepen dat ze met een narcist te maken hebben, je mag iemand die stempel niet geven. Alles, maar dan ook alles werkt hij tegen, blijft stalken en bedreigen. Dit is enkel een hele korte samenvatting wat wij en onze dochter meemaken. Nooit, maar dan ook nooit verwacht dat wij in een dergelijke situatie zouden belanden. Het is voor iedereen een hel, waar maar geen einde aan komt. Als zelfs hulpinstanties niet in de gaten hebben met wat voor persoon ze te maken hebben, wat moet je dan nog. Het is gewoon fijn om mijn verhaal even te ventileren. Dank voor die mogelijkheid.
Beste Corrie, dank je wel voor je reactie. Uit alles wat je beschrijft, klinkt gedrag dat in het narcisme-spectrum valt door. Wat is al hard genoeg dit mee te maken, maar als er dan kinderen bij gemoeid zijn. Helaas is de kennis en erkenning van persoonlijkheidsstoornissen als narcisme bij veel instanties niet bekend. Er wordt uitgegaan van gezamenlijk ouders zijn omdat dat het beste voor de kinderen is. En dat is ook zo, maar dit kan helaas niet als een van de twee een stoornis heeft. Dit wordt niet onderkend, en ook niet gezien, zeker niet als die persoon een heel ander beeld naar de buitenwereld laat zien, dan naar intimi. Er zijn tekenen om op te letten, maar als je niet weet wat dat is, dan zal die persoon inderdaad net zo hard gemanipuleerd worden. Ik hoor goede verhalen, maar helaas voornamelijk verhalen waar kinderen toch deels of helemaal aan de ouder met de stoornis worden toebedeeld. Met alle gevolgen van dien. Goed dat je hier je verhaal deelt. Dat is goed voor jou én goed om anderen hiervoor te waarschuwen. Dank je.
Warme groet, Willy
Dank je wel Willy voor je reactie. Het voelt zo fijn dat er toch mensen zijn zoals jij die begrip hebben voor wat iemand meemaakt. Jij begrijpt de verhalen en neemt deze serieus. Dank daarvoor. Onze dochter zelf heeft me gewezen op jouw site. Door het lezen van jouw verhalen en verhalen van slachtoffers ga je zelf ook alles in een ander daglicht zien. Ik heb er inmiddels heel veel van geleerd en kan zo onze dochter beter steunen. Lieve groet Corrie
Graag gedaan, Corrie. Fijn te lezen dat mijn website ook naasten helpt om te kunnen steunen. Daar ben ik blij om.
Sterkte boor je dochter en voor jou. Warme groet, Willy
goedendag,
ben jacqueline 46 jaar oud en ben heel mijn leven lang in zulke relaties gezeten,zelfs mijn ouders waren narcisten ben nu weg uit die relatie en zit nu momenteel in blijf van mijn lijf huis tis nu nog ontzettend moeilijk juist omdat je nu eenzaam bent je komt jezelf nu echt tegen maar ik geef niet op maar het doet ontzettend veel pijn en het blijft elke x een gevecht om afstand te blijven houden.
Beste Jacqueline, dank je wel voor je reactie. Als je opgroeit binnen een gezin met narcistisch gedrag, dan is dat je voorbeeld. Als kind kun je dan meegaan in het gedrag en in je ouders voetsporen treden, of er tegen in gaan en daardoor aan de andere kant komen te staan. Als je niet herstelt en jezelf terugvindt, blijf je altijd iets bij een ander zoeken. En juist narcisten ruiken dat, die trek je daardoor aan. Ik hoop dat je nu de rust en ruimte krijgt om te herstellen, jezelf te worden en te leren wat een normale menselijke omgang is. Dit alles helpt je mensen aan te trekken die dat ook zijn en hebben. Ik wens je al het beste toe. Warme groet, Willy
Mijn naam is Jacqueline ik heb 6 jaar lang een relatie gehad met achteraf blijkt een narcist. Na 2 jaar kletsen verklaarde hij mijn zijn liefde met een prachtig gedicht. Ik was ze ster dij hij moest volgen om gelukkig te worden. Ik was de mooie lieve vrouw met haar prachtige lach hij zou me beschermen me op handen dragen me nooit pijn doen. In de 2 jaar voor de relatie hebben we elkaar alles verteld over ons verleden. Zo wist hij dat ik hoog gevoelig ben omdat ik als kind nooit geen liefde heb gekend. Nu ik weet wat narcisme in houdt denk ik dat mijn moeder dat ook was. Ik heb hem leren kennen via een chat site waar je onderling muziek draait en kletst met elkaar. Soms kwamen er ook groepjes bij elkaar thuis om gezellig te kletsen en eten zo. Heb ik hem ook gezien met ze vrouw. Zijn vrouw zeurde alleen maar hij zei niks. Had met hem te doen. Hij vertelde dat zijn 1e vrouw in inrichting zit al jaren en er nooit meer uitkomt. Hij is van haar gescheiden, anders ging hij er zelf aan onder door. Zijn 2e vrouw was een kreng. Zij kregen samen ook een zoon. Zij sloeg zijn zoon uit zijn 1 huwelijk. Hij is weg gegaan met zijn zoon en mocht zijn zoon niet meer zien. Dit alles bij elkaar had ik te doen met deze nette man met goede baan. Ik schrok van de liefdesverklaring. Maar na praten, en hij ook met vrienden van mij praten, dat hij goed voor me zou zijn enz., nooit geen pijn zou doen, heb ik besloten ervoor te gaan. Maar ging al snel mis. Hij ging nog met zijn ex op vakantie, hij kon haar dat niet afmaken, ik was het er niet mee eens. Daar miste ik eigenlijk al gelijk de empathie. Hij maakte haar zwart, ze was gek gemeen enz. hij kocht een huis in Den haag en ik mocht daar wonen als ik de hypotheek betaalde, want hij kon ze eigen huis nog niet opzeggen, dat gebeurde en hij kwam woensdag en het wekend. Zijn ex zei dat ze nog iets hadden. Ik geloofde dat niet. Dat maakte hij mij wijs. Kreeg nog steeds vaak gedichten berichtjes enz. .in de loop der jaren raakte hij zijn baan kwijt en had nooit geld. Terwijl hij ondertussen een huis erfde, geld, snapte er niks van. Ondertussen kwam ik erachter dat hij alles controleerde van mijn oude telefoon, laptop enz. zijn huis was klein en sommige ramen konden niet open. Ik werd er ziek van. Soms dacht ik, hij maakt me ziek, maar dan dacht ik weer dat kan niet. Hij deed dingen die ik niet wilde, maar draaide het zo dat hij het voor deed. Ik kreeg paniek aanvallen was uitgeput. Soms praatte hij dagen of weken nauwelijks met mij. Ik wist niet wat ik fout deed. Ik besloot om weer op mezelf te gaan, wilde liever een latrelatie dan wel dan niet. Na 2 jaar zoeken had ik een eigen woning. Hij heeft geholpen, was vrolijk lief. Toen het klaar was heeft die 3 dagen bij me geslapen. Ik kreeg opeens een naar gevoel en toen zei hij ‘ben verliefd op een oude vriendin van mijn ex’. Mijn wereld stortte in. Binnen paar dagen zat die van den haag in Enkhuizen. In begin praatte ik nog met hem en werd rustig als ik ze stem hoorde. Hij wilde me nog wel helpen enz. hij wilde mijn nog wel erbij houden als geheimpje. Toen ging er bellen rinkelen en ben gaan spitten. Toen kwam ik erachter dat zijn 1 vrouw in een kliniek zit door hem. Zijn 2e vrouw betrapte hem met vrouw 3. Die heeft die verlaten. 2 halfbroertjes uit elkaar gerukt en nooit meer naar omgekeken. Vrouw 3 was zo afhankelijk gemaakt van hem, maar ook van de drank. Toen ik de hypotheek betaalde omdat hij geen geld had ondertussen onderhouden hij vrouw 3 nog. Inruil voor seks en aandacht. zei wist als hij bij haar weg ging dat hij naar mijn ging hij had haar ook gezegd dat hij nooit bij mijn weg zou gaan. zei dreigde vaak om de berichtjes naar mij te zenden. Ze wilde op gegeven moment niet meer, ze was uitgeput. Ze is dan ook overleden door verdriet en drank. Hij had haar huis sleutel na haar dood waren er persoonlijke dingen weg, goud, kristal. De dochter heeft het kristal beschreven. Dat stond in zijn kast, maar kan dat niet bewijzen. Toen begon ze over een Boeddha. Ik zei beschrijf hem eens. Met een punt armen over elkaar. Leek of ik een steek in mijn hart kreeg. Ik heb hem via Cam laten zien. Ja dat is hem. Die heb ik in december voor de kerst gehad en zij is in november overleden. Ik ben zo boos op mezelf dat ik dit allemaal heb laten gebeuren. Dit is nog de korte versie. Ik vecht iedere dag, maar de nachtmerrie en paniek aanvallen blijven. En ook komen er dingen naar boven bv over mijn poezenkind. Ik weet nu dat die ook overleden is door hem. Ik kreeg mijn huis, mijn poezenkind werd ziek, niet gered. Hij gunde hem mij niet.
Beste Jacqueline, dank je wel voor je verhaal en je openheid. Het is nogal wat wat je hebt meegemaakt. Goed dat je narcisme hebt ontdekt en nu doorhebt wat er is gebeurd. Als je er eenmaal bekend mee bent, wordt er steeds meer duidelijk. Dat gebeurd ook bij jou, lees ik. Ik hoop dat je hulp hebt bij het verwerken, herstellen en bij de paniekaanvallen? Ik wens je het beste toe. Warme groet, Willy
Na 22 jaar ben ik gevlucht. Mijn 4 kinderen bij hem achter moeten laten en 5 jaar geen contact gehad met ze. Gelukkig zijn ze al weer 3,5 jaar wel in mijn leven. De eerste 3 jaar werden ze nog wel steeds beïnvloed door hun vader maar sinds een half jaar is dat gestopt omdat hij is overleden. Ik heb tot op de dag van vandaag schuldgevoel gehad over het verlaten van de kinderen. Maar mijn ex had mij zo bang gemaakt dat hij mij en de kinderen iets aan zou doen dat ik ook niks durfde te doen. Niet 1 instantie kon mij helpen. 8 jaar lang heb ik in vechtmodus ontstaan. Zelfs tijdens de geboorte van mijn 2 jongste kinderen.. Schulden van ex kunnen oplossen( gelukkig sinds deze maand daarmee klaar). En nu hij er niet meer is en de 2 kinderen die bij hem woonden op zich zelf wonen nu heb ik eindelijk rust. En wat gebeurt er??? Mijn lijf stopt er mee.. Burn out. 43 jaar en weer sta ik stil door alles wat ik hen mee gemaakt door ex en narcistische vader.
Beste Nadia, dank je wel voor je reactie, je openheid. Het is nogal wat wat je hebt meegemaakt en zo lang je door moet, krijgt je lijf niet de kans te herstellen. Nu er rust komt, komt je lijf ook aan de beurt. Het wil dat je voelt wat je al die jaren – door alles – niet hebt kunnen en/of durven voelen. Eerst geeft het lichte signalen al, bijvoorbeeld hoofdpijn of buikklachten. De signalen worden echter steeds sterker, waarbij een burn out echt een signaal is dat je stil mag staan bij je lijf en mag/moet gaan voelen. Voor mij is dat geen teken van stilstand, maar een beginpunt waarvandaan je weer kunt gaan bouwen. Dit kun je echter niet alleen, is mijn ervaring. Heb je hier hulp bij? Warme groet, Willy