Jakkes, ben ik nu nog niet van hem af?
Pas noemde een goede vriend van me de naam van mijn ex-partner. Hij deed het uit belangstelling, om iets te benoemen. We zaten op een terras aan de IJssel, lekker in de zon aan een cappuccino. Toen hij de naam noemde van de man waarin ik zoveel van een narcist herken, kreeg ik het benauwd. Ik voelde meteen een steen op mijn borst. Het fijne gevoel dat er was, verdween. Het werd grauw om me heen.
Hij verpestte een heerlijk moment
Ik werd een beetje boos op mijn vriend omdat hij zo’n heerlijk moment verpestte door mijn ex te noemen. Mijn vriend schrok toen hij zag wat er in mij gebeurde. Dat het mij zo aangreep. Ik werd ook boos op mezelf.
Ik vond het onvoorstelbaar dat die lange lummel na zoveel jaren nog steeds invloed op me had. Alleen al het noemen van zijn naam was voldoende. Na al die jaren van gecoacht worden, van verwerken, van herstellen. Bizar!
Daar zit ik dan als coach
Hup, daar kwam ook de schaamte opzetten. Kijk mij, een coach die zelf helpt herstellen van narcistisch misbruik, en ik ben er zelf nog niet eens klaar mee. Lekker voorbeeld.
Mijn vriend voelde zich schuldig. “Zal ik dan maar niet meer over hem praten?” vroeg hij. Nee, natuurlijk mag hij over hem praten. Mijn ex-partner en alles wat ik heb meegemaakt met hem en waar ik doorheen ben gegaan, is een onderdeel van mijn leven, mijn verleden. Mijn vriend heeft dit alles ook meegemaakt.
Alleen nog maar een steen op mijn borst
Ik herken het benauwde gevoel. Zo voelde het ook na de relatie. Toen voelde het nog veel benauwder zelfs. Het was er al in mijn relatie. Ik zei altijd dat hij van een blok aan mijn been, een molensteen rond mijn nek was geworden. Nu rest dus nog een grote steen op mijn borst.
Blijkbaar heb ik uit zelfbescherming een deel van de pijn, het verdriet, de boosheid deels weggestopt. Heb ik het niet volledig aan kunnen gaan. Nu laat het zich voelen. Het zit rond mijn hart, in een doosje. Een dicht doosje.
Het doosje mag wagenwijd open
Ik ben niet meer boos op mijn vriend, ik ben hem dankbaar dat hij me alert heeft gemaakt op wat ik nog mag doen. Ik ben ook niet meer boos om mezelf, voel me niet meer schuldig. Dit deel komt nu pas boven, omdat ik er nu aan toe ben om het te verwerken. Nu kan ik het aan. Dat is goed.
Nu is het laatste stukje verwerkt – ik heb hem losgelaten – en het doosje kan weer wagenwijd open staan. Ik ben vrij om helemaal lief te hebben. Mezelf en de mensen om me heen die me na staan. Ik doe het doosje niet weg. Laat het lekker zitten en gooi de klep (deels) dicht als ik iemand tegenkom die misbruik van me wil maken. Ik heb de regie.
Ben jij daar ook aan toe?
Zit jouw hart ook verstopt achter pijn, verdriet, boosheid, schuld- en/of schaamtegevoelens? Ben je eraan toe de klep van het doosje rond je hart te openen? Ik nodig je van harte uit voor een focussessie. Klik hier om hem aan te vragen.
Mooi Willy, dit puurheid. Mens te zijn onder de mensen. Mooier kun je het niet maken. 💖
Dank je wel, Anna. Blij met je warme woorden.
Mooie inkijk in jouw proces Willy. Fijn dat je dit deelt.
Dank je wel, Carla, blij met je reactie.
Willy, zo sprankelend en krachtig ben je nu geworden, geheeld door jouw ervaringen waardoor je de ander zo goed helpen. Het geeft juist aan hoe belangrijk tijdig een goede coach hulp kan bieden zodat de narcist gestopt wordt. Knap van je die kwetrsbaarheid xx
Liefs Monique
Dank je wel voor je warme woorden, Monique. Mooi dat je dat zegt over de tijdigheid. Dat is helemaal waar.
Mooi geschreven Willy. En zeker niets om je voor te schamen inderdaad. Moedig dat je ook dit deelt, dit stuk over jouzelf en jouw ervaringen.
Dat je iedere keer weer een stap maakt in het verwerken, in de reis die we maken. Het is nooit helemaal eindig die reis. Het verandert, totdat we weer balans gevonden hebben en het deel van jezelf is geworden.
Dank je wel, Joke, voor je warme woorden en je aanvulling. Zo is het inderdaad. Er is balans. Dan vraagt er iets je aandacht en raak je uit balans. Zelf of met hulp kun je dan weer je balans herstellen tot het een deel van jezelf is geworden. Dat houdt nooit op. We mogen altijd blijven groeien. Niet altijd makkelijk, wel heel mooi!
Zo herkenbaar!! Wat zo’n persoon wel niet teweeg kan brengen. Het verleden achtervolgt je. Het laat je niet met rust. Impact van het verleden waarvan ik dacht te hebben verbrand, komt dat vlammetje van onheil weer naar boven.
Ik heb in de jaren wel dwars door die muur van vuur gelopen. Mentale brandwonden..ben ervan overtuigd dat het langzamerhand onzichtbare littekens worden. De littekens kunnen omarmen en terugkijkend naar dat verleden en zegt; ik heb het gered je kunt mij niks meer maken al hoor ik jouw naam tig x. Willy je bent een sterke vrouw, je bent een voorbeeld voor vele vrouwen en of mannen. Jouw verhalen geeft moed en hoop!!
Groet, Liane
Beste Liane, dank voor je reactie en je warme woorden. Wat goed om te lezen hoe je er nu in staat. Ook een sterke vrouw dus! Ik wens je al het beste toe. Warme groet, Willy